Nieuws

Terwijl ik aan mijn bord pasta zat kreeg ik via de ploegenapp te horen dat er een ammoniakalarm was afgegaan op de ijsbaan in Den Haag. Iedereen moest het pand verlaten en zekerheid over de voortgang van de wedstrijden kon niet gegeven worden. Ik besloot om gewoon verder te gaan met mijn voorbereiding en me klaar te maken voor de koers. Het verbaasde me niets dat zo’n dergelijk voorval zich voordoet op de ijsbaan in Den Haag, wanneer ik op deze ijsbaan ben waan ik me in de voormalige Sovjet-Unie. Het aanzicht van deze ijsbaan is te vergelijken met beelden uit Tsjernobyl, gelukkig kwam het niet tot een meltdown en konden de wedstrijden gewoon verreden worden.

Ruim van te voren komen we aan bij de Uithof in Den Haag. Even tekenen en dan beginnen aan de voorbespreking, althans, dat is hoe het normaal gesproken gaat. Maar net als ik mijn handtekening heb gezet gaat er een loeiende sirene af, en dan horen we: ATTENTIE ATTENTIE, DOOR EEN LEK IN DE INSTALLATIE IS ER EEN KLEINE HOEVEELHEID AMONIAK VRIJ GEKOMEN, WIJ VERZOEKEN ALLE BEZOEKERS ZICH ZO SNEL MOGELIJK NAAR DE DICHTSTBIJZIJNDE NOODUITGANG TE BEGEVEN!! Iedereen loopt rustig naar buiten waar we wachten op verder nieuws. Na 15 minuutjes buiten te hebben gestaan mogen we weer naar binnen, Loos alarm.

Eén uur ’s nachts, al ruim 6 uur na afloop van de beloftenwedstrijd in Leeuwarden. Slapen zit er echter nog niet in. De adrenaline giert zoals wel vaker na een wedstrijd nog door mijn lichaam. De laatste rondes heb ik in mijn hoofd nog zeker twintig keer gereden. De uitslag was echter steeds dezelfde.

Tot nu toe niet helemaal het seizoen waar ik op gehoopt had. Sinds de start van het 6-banenseizoen heb ik slechts één wedstrijd kunnen starten en daar is ook alles wel mee gezegd. Dan maar vanaf de kant toekijken hoe m’n ploeggenoten het doen. Eerst even bespreken wat de plannen zijn.

Afgelopen zaterdag 6 december stond ik voor het eerst weer aan de start van het Zesbanentoernooi in Haarlem. Dit was precies acht weken na mijn “onhandige” ongeluk waarbij ik mijn pols heb gebroken. Met een plaatje en aan aantal schroeven rijker mocht ik eindelijk weer rijden met mijn ploeggenootjes!

In een echt team doet iedereen ‘alles’ voor elkaar. Gisteren bleek dit weer opnieuw goed te zitten in de beloftenploeg. Met Chris op de 2e plaats in het klassement, Mark 1e in het jongerenklassement en Niels die hen op de hielen zit, is de ploeg bezig aan een uitstekend seizoen. Max die keer op keer van voren zit en met zijn ervaring de rest van de ploeg op het ijs naar een hoger plan weet te trekken. Dit alles geeft een mooie sfeer in de ploeg.

Na het gewestelijk kampioenschap van afgelopen woensdag mochten we vandaag al weer aan de bak in Hoorn; het zijn drukke tijden voor de marathonschaatsers van deze wereld. Bij aankomst had ik het genoegen om eerst nog even te genieten van de mooie wedstrijd bij de beloften. Het was weer volop koers waarin mijn ploeggenoten weer veelvuldig voorin te bewonderen waren en zelfs weer een podiumplek uit het vuur wisten te slepen. Elke week haal ik hier weer erg veel inspiratie uit waardoor ikzelf ook weer scherp en gemotiveerd aan het vertrek van onze eigen wedstrijd verschijn. Kortom, het is in meerdere opzichten van belang om deel uit te maken van een mooi en sterk team.

Zaterdagavond mochten we weer los, in Den Haag deze keer, niet een van mijn lievelingsbanen. Aangekomen op de baan waren de juryleden nog druk bezig met alles goed installeren, ik vind het maar een amateuristisch baan zo. De Masters waren begonnen en ik begon rustig aan met inlopen met een paar bekenden van Utrecht. Vandaag zullen we maar met zijn tweeën starten, ik en Casper. De anderen zijn naar het NSK Afstanden of hebben het te druk met school of werk.

Zaterdag 28 november was de vijfde wedstrijd uit de zesbanencompetitie. Deze wedstrijd vond plaats in Den Haag. Anneleen, Heidi en Annelies hadden eerder die dag al een Regio Top wedstrijd gereden in Hoorn, waar Heidi een mooi derde plaats wist te behalen! Voor de wedstrijd leek iedereen erg vermoeid, dit bleek ook wel tijdens de ploegbespreking met Joris vooraf. Niemand kwam met een duidelijk doel of plan voor de wedstrijd van die avond. Tot Annelies met het idee kwam om enkele ronden voor het eind de sprint aan te trekken voor de andere meiden van het regioteam. Dit vond een ieder een mooi plan en met dit idee begonnen we aan onze warming-up.

Woendagavond werd in Amsterdam het gewestelijk kampioenschap marathon van het gewest Noord-Holland-Utrecht gereden. Team Haven Amsterdam/SKITS stond met een mooie grote ploeg aan de start. Bij wist Ellen met een 11e plaats de hoogste notering te behalen. Veel dames uit de regioploeg wisten de wedstrijd uit te rijden, wat opzich een mooie prestatie was. Bij de heren zowel C, B als A rijders aan de start. Er werd een zeer aantrekkelijke koers gereden waarin uiteindelijk acht man twee rondes voorsprong had en ging strijden om de winst. In de sprint wist Bart de derde plaats te bemachtigen! Erik, Christoffel, Max en Mark eindigden ook in de top tien.

Ook voor de dames stond er weer een 6-banen wedstrijd op het programma. Anna, Anneleen, Annelies, Heidi en ik reden de wedstrijd over 45 rondjes. Na de teampresentatie hadden we rustig de tijd om in te lopen terwijl we keken hoe onze mannelijke ploeggenoten van het goede ijs konden genieten. Ook zijn we nog even met de meiden bij elkaar gaan zitten om een concreet plan te maken. Het ‘gewoon lekker rijden’ van Heidi was voor mij en sommige anderen toch niet concreet genoeg. Het voornaamste doel voor de wedstrijd was om meer met elkaar te communiceren. Het lijkt ons namelijk heel vet om de wedstrijden steeds meer echt als ploeg te kunnen gaan rijden. Nadat we ons allemaal in het plan konden vinden, was het tijd om te beginnen!

Zondag 22 November, de 4e zesbanen marathon staat op het programma. Utrecht deze keer, 70 rondes in plaats van de gebruikelijke 50. Ik heb er zin in, en ben ervan overtuigt dat ik deze keer mee ga zitten met de ontsnapping. Dat moet wel!