Aangenomen dat er een relatie bestaat tussen het nuttigen van meerdere speciaalbieren op de vrijdagavond/nacht en het gevoel van algehele malaise, lig ik zaterdag als een dood vogeltje op de bank de Scheldecross te kijken (vander Poel tweede). Ik val nog twee keer in slaap en eet tussendoor wat soep. Ik baal een beetje van m’n escapade van vrijdag, maar schuif zonder scrupules de schuld in de schoenen van Pieter Overmars en Stan Van den Berg. Zij waren het immers die een constante flux geel goud lieten aanvoeren. Zij waren het die nog naar een ‘leuke nieuwe tent’ op de Javastraat wilden. Als C rijder neem je aan dat ex-A rijders weten wat goed is voor een marathonschaatser.
Door Guus Heijnen
Aangenomen dat er een relatie bestaat tussen het nuttigen van meerdere speciaalbieren op de vrijdagavond/nacht en het gevoel van algehele malaise, lig ik zaterdag als een dood vogeltje op de bank de Scheldecross te kijken (vander Poel tweede). Ik val nog twee keer in slaap en eet tussendoor wat soep. Ik baal een beetje van m’n escapade van vrijdag, maar schuif zonder scrupules de schuld in de schoenen van Pieter Overmars en Stan Van den Berg. Zij waren het immers die een constante flux geel goud lieten aanvoeren. Zij waren het die nog naar een ‘leuke nieuwe tent’ op de Javastraat wilden. Als C rijder neem je aan dat ex-A rijders weten wat goed is voor een marathonschaatser.
Als ik denk aan de wedstrijd die dezelfde avond nog op het programma staat breekt het zweet me uit. Sterker nog, als ik denk aan dat ik naar de keuken moet lopen om een kopje thee te zetten gebeurt dat ook al. Om 17.00 besluit ik dat het genoeg is met deze kater. Ik slik nog twee paracetamol en controleer mijn schaatsen op scherpte. Ik negeer die botte plek, polijsten will do.
Om 18.00 eet ik nog wat soep en een salade. Ik krijg zowaar zin om te schaatsen. Zonder ambitie overigens, meeglijden is prima vanavond. Michiel en Wilbert pikken me op bij de BP langs de A10 en samen gaan we op weg naar Purmerend om Pieter van het station te halen. We klagen en steunen nog wat over hoe roestig de dag verlopen is maar de humor keert al snel weer terug. Heidi en Anneleen halen ondertussen mooie 4e en 20e plekken in Breda bij de regiotop.
De koers verloopt als een typische zesbanenwedstrijd. Veel uitlooppogingen en uiteindelijk één ontsnapping van zes man die slaagt. Wilbert en ik zijn net teruggepakt als die slag valt. Koen en ik doen samen met het grote talent Wabe nog een poging om te springen maar halen chasse patate. Balen dat we niet meezitten. Het is een sloopkoers waardoor er in de finale nog maar 22 v/d 45 man in koers zijn. Het goede nieuws is dat Koen, Wilbert Casper en ik er dus nog wel bij zitten. Ook Casper rijdt sterk vandaag. Van de kant horen we van Koots Boelens dat de bel voor het peloton op 3 zal luiden. Met nog 900 meter te gaan schuif ik langs Koen en vraag aan hem of we alvast zullen gaan. Ik krijg een knikje en trek de gashendel open. Na tweehonderd meter zie ik dat Koen niet in mn kont zit en dat ik 50 meter voorsprong heb. Oef, nog 700 meter door in mn eentje, dat gaat pijn doen. Nog een bocht door, de bel klinkt. Ik kijk om. Nog steeds 50 meter. Dat moet lukken! Nog een bocht en dan de laatste spurt eruit persen. Met nog 100 meter te gaan loop ik vast en word ik nog door drie man voorbij gesprint. Waaronder Koen die knap 7e wordt. Ik pak de tiende stek en Wilbert en Casper finishen 14 en 15e. Allemaal punten dus. Goed gedaan! Met het prijzengeld halen we warme choco en kijken naar de dameswedstrijd. Daar pakt Melissa een mooie derde plek. Een mooie prestatie, ze is weer helemaal terug na die nare polsbreuk.
Onder de douche, zo rond middernacht, ben ik blij dat ik toch ben gaan schaatsen. 10e plek is toch prima en nu voel ik me weer kiplekker. Stan en Pieter hadden gelijk. Ik kijk al uit naar de volgende wedstrijd. Maar eerst met de hele regioploeg naar Erfurt!