Samen met mijn vaste carpoolmaatje Annelies, reden we richting Huize Zuilen om daar voorafgaand aan de wedstrijd in Biddinghuizen een heerlijke sportersmaaltijd te nuttigen. Dit gaf mij de gelegenheid om de wedstrijdvoorbereiding van ploeggenoot Anneleen te observeren. Anneleen, winnares van de afgelopen Zesbanenwedstrijd is een echte natuurijsspecialist. Misschien kan ik hier nog wat van leren. Anneleen zit nerveus aan de tafel, staat weer op en loopt naar haar schaatsen, al een tijdje niet geslepen, zou het hier nog op gaan vanavond? Oja, nog reepjes en een bidon nodig voor tijdens de wedstrijd. Annelies en mijn bord is al geruime tijd leeg, maar Anneleen haar zenuwen zijn minder hongerig.
Door Melissa van Pierre
Uiteindelijk met voldoende energie richting Biddinghuizen. Een koude dag, waarbij de nodige thermokleding nodig was. Voor Annelies en mij de eerste wedstrijd op Biddinghuizen, de nodige tips van Anneleen waren zeer welkom.
Met een wat gehaaste jury, een gehaaste start. 25 kilometer, welgeteld 10 ronden staan op het rondebord. Een afstand die wij tijdens de wedstrijd niet heel vaak rijden. De dames gaan met een flink tempo van start. Ik als echte diesel ben nog niet voldoende warm en moet aardig aanpoten om dit tempo te volgen. Bochten rechtsom, andere ijskwaliteit en achter op het parcours een uitgevallen bouwlamp waardoor het erg donker is, zijn factoren waar ik de eerste ronde flink aan moest wennen.
Al snel kom ik in mijn vertrouwde ontspannende, gefocuste fase, waarin de wedstrijd mij voorbij vliegt. Ik zie Anneleen geregeld voor in het peloton, maar zie zelf niet goed de mogelijkheid om daar te komen. Halverwege de wedstrijd denk ik: ‘pfoe pfoe, de dames hebben er echt zin in vanavond!’. Voor mijn gevoel werd er stevig doorgereden. Ik heb Annelies in de wedstrijd een paar keer gezien, maar we kunnen maar weinig woorden uitwisselen en niet veel voor elkaar betekenen.
Twee ronden voor de finish word ik wakker en laat ik de ontspannende fase achter mij. Ik kruip naar voren waar ik de ruimte van Anneleen krijg om voor haar plaats te nemen. Er rijdt een andere dame met hoog tempo uit het peloton weg. Ik sleur een flink stuk aan kop om de dame terug in het peloton te krijgen, wat uiteindelijk lukt. Koppositie in de eindfase, niet mijn favoriete positie. Sprint aantrekken is niet mijn ding, ik weet dat dan iedereen sowieso over mij heen vliegt in de laatste meters. Mij terug laten zakken in het peloton is ook geen slimme zet, want niemand laat mij er dan meer tussen.
Dus zo blijf ik maar eventjes op kop rijden. Wanneer een paar dames de demarrage inzetten kan ik aanhaken en zo zit ik op een derde positie een halve ronde voor de finish. Door het donker kan ik tijdens de wedstrijd maar moeilijk het parcours in mijn hoofd krijgen, niet echt slim voor mijn gevoel, maar ik krijg het niet voor elkaar. Wanneer komt die ene bocht nou voor de finish? Het is vechten daar voorin om je positie te blijven behouden, maar het lukt mij om te blijven zitten. De sprint wordt aangetrokken, oja daar is de bocht voor de finish, en ik ga mee. Ik zit achter een dame waarvan ik weet dat zij goed kan sprinten en zo kom ik over een brede finishlijn met het hele peloton om mij heen. Tevreden ben ik over de wedstrijd, maar wat is de uitslag?
De uitslag laat even op zich wachten, maar ik ben vijfde geworden! Anneleen zesde en Annelies zeventiende. Ik heb een voldaan gevoel en heb mij tijdens deze wedstrijd ontzettend vermaakt op het parcours van Flevonice. De kriebels voor de Weissensee worden alleen maar groter! 21 december is de volgende wedstrijd op Flevonice bij de landelijke dames, het dubbele aantal ronden en waarschijnlijk ook veel meer snelheid… hier moet ik mij mentaal nog even op voorbereiden.