Nieuws

Het is 18:00 uur, we gaan van start. Oh nee wacht, dat is normaal gesproken het geval. Nu ben ik onderweg naar Thialf Heerenveen, we zullen pas rijden om 21:30 als allerlaatste. Na 1.5 uur rijden ben ik aangekomen bij het oude Thialf stadion in een volledig nieuw jasje, want ja van binnen zie je nauwelijks tot geen verandering maar vanaf de buitenkant staat er een volledig nieuwe schaatshal.

Gisteren stond er een losse wedstrijd op het programma: de ‘Heideman bokaal.’ Heidi en ik stonden aan de start bij de dames. Met aan het stuur de landelijk debuterende ploegleider Joris. Joris was duidelijk, hij wilde ons van voren zien en zei: ‘probeer maar wat deze wedstrijd, jullie hebben niks te verliezen.’

Na een wat minder geslaagd vorig weekend met veel valpartijen ging ik zaterdag met gezonde tegenzin van huis. Om drie uur vertrokken m’n paps en ik uit Lelystad. Deze keer zou ik kaartlezen (ja wij zijn van die mensen) en ik moest nog wel even opletten, want vorige keer waren we verkeerd gereden. Maar toen Joris ons met z’n blauwe doos inhaalde, wist ik zeker dat we de goede kant opgingen.

Haarlem 14 november 2015. Een app-bericht van Christoffel Hendriks over de wedstrijd in Haarlem deed mij beseffen dat deze eerstejaars A-rijder er goed voor staat. Hij appte dat het een slappe koers was. Ik denk dat het meer over Christoffel zelf zegt. Namelijk dat hij sterk reed in de wedstrijd. Precies op tijd voor een mogelijke Elfstedentocht dit seizoen. In de wedstrijd botste hij ook tegen een andere rijder. Christoffel bleef net in de benen. En dat net in de benen blijven komt ook goed van pas in Friesland op natuurijs.

Op een druilerige zaterdagavond begaven wij ons naar Hoorn om een potje te beuken op de Westfries. Marathonrijden is een contactsport, en het contact wordt gelukkig vriendelijker nu de eerste wedstrijden gereden zijn.

Afgelopen zaterdag was de eerste regiotop wedstrijd in Deventer. Een wedstrijd over 50 ronden voor de landelijke divisies uit. Met Team Haven Amsterdam/SKITS stonden wij met 3 dames aan de start; Anneleen, Anna en mijzelf. Voor mij was dit mijn eerste regiotop wedstrijd, dus ik was best gespannen. Bij inschrijving moesten wij al onze veiligheidsattributen laten controleren; helm, snijvaste enkelsokjes, scheenbeschermers en handschoenen, en een afronding van de achterkant van de ijzers is verplicht. Dit laatste was bij veel dames niet volgens de regels. Gelukkig was het winkeltje op de ijsbaan bereid iets langer open te blijven, zodat iedereen toch met goedgekeurd materiaal kon starten. Bij mij was alles in orde en kon ik mij omkleden en beginnen aan de warming-up.

’s Zondags moest het gebeuren in Haarlem. Vorige week voelde ik mij oppermachtig, maar reed ik niet al te slim. Veel leermoment vorige week en dus had ik al als doel gesteld om me meer te verstoppen in het peloton. Moest ook wel, want net zo fris als de vorige week was ik ook weer niet. Aangekomen op de baan even bijpraten en wedstrijdvoorbereiding, inlopen, pak aantrekken en nog een keer een rondje lopen en tijdens de schaatsen aantrekken werd het strijdplan besproken. Bijna hetzelfde als de vorige keer, al werd er nu nadrukkelijk gezegd om niet zomaar aan te vallen.

Met drie Team Haven Amsterdam meiden werd er zaterdagavond afgereisd naar Deventer. Voor Ellen betekende dit de start aan haar derde marathon van het seizoen en voor Heidi en Esmee werd dit hun tweede marathon. Op basis van de marathon in Amsterdam en Utrecht werd er samen met Dionne, de ploegleidster, geconcludeerd dat Esmee vooral in het spoor van Heidi moest blijven zodat een goede plek in het peloton verworven kon worden aangezien Heidi vorige week had laten zien dit goed te kunnen. Verder was het vooral afwachten hoe de marathon zou verlopen en wat er mogelijk was voor ieder.

“De warmste week in november sinds het begin van de metingen in 19..” hoor ik op de radio als ik mijn schaatsen in mijn tas stop. Vanavond rijden we in Deventer. Een baan bekend onder schaatsers om haar golvende en “trage” ijs. Vanavond wordt het zonder twijfel weer een sloopkoers denk ik bij mijzelf. Ik leg mijn racefiets in de auto en ben samen met Jeroen onderweg.

"Allee, spreek ik met de vader van Christoffel?” Een vriendelijke Belg heeft zijn telefoon in de ardennen gevonden en stuurt hem wel even op. Een andere keer belt de politie dat zijn portemonnee terecht is, nog voordat hij hem kwijt is. Of hij vindt zijn gestolen portemonnee terug in de bosjes met alles er nog in. Dit soort acties noem ik een “christoffeltje”. Je verkloot iets volledig, komt daar net op tijd achter en op miraculeuze wijze komt het allemaal weer goed.