Door Suzanne Klous
Het was me weer een weekend.
Allerlei tactieken gepland.
Alleen gingen deze in Den Haag niet op.
Vanwege een gescheurd peloton en 4 mensen op kop.
Op de 3e plek van Tessa waren wij natuurlijk apetrots!
Die aansluiting met de kopgroep, zo plots.
Vlak voor het eind, maar precies op tijd!
Wat kan ze toch lekker sprinten die meid!
Niet bij iedereen ging het even goed.
We moesten eerder afhaken en dat is gewoon niet waar je het in deze sport voor doet.
We waren wat teleurgesteld, gewoon niet blij.
Ik wilde iets zeggen, maar er kwam niets uit mij.
Door de verkoudheid en de heftige wedstrijd was ik mijn stem even verloren.
Rustig dat het was, maar daar moet iedereen Tessa en Estelle maar voor uithoren.
Maar zoals we hadden afgesproken met Annelies.
Vergeet deze wedstrijd, je verlies.
Want morgen is er weer een wedstrijddag.
En dan gaan we daar weer staan met nieuwe energie en een lach.
De "nieuwe" energie was er dan niet.
Maargoed iedereen die ziet,
Dat we niet de enige zijn met vermoeide benen.
Maar de teleurstellingen van de vorige dag waren verdwenen.
Iedereen was weer aan het lachen met elkaar.
We hadden praatjes en grappen, maar...
We hadden bij de regiotop dames nog geen winnaar.
We waren natuurlijk voor de bloemen naar Haarlem gekomen.
Maar ze hadden daar bomen.
Die bloemen, waarom zo groot?
Je neemt ze met moeite mee en binnen een week zijn ze dood.
Voor de wedstrijd zei ik doodleuk, je moest eens weten:
Als ik win mag ik elke week Kaisserschmarren eten!
Ook heb ik even met mijn broer gesproken.
En ben ik even in zijn tactieken gedoken.
Alles grootse praat.
Maar ik was daartoe eigenlijk niet in staat.
Lekker aan t kuchen, en voelde me echt niet lekker.
Toch maar wedstrijd rijden zonder al te veel gemekker.
We begonnen aan de wedstrijd.
Met zin, zoals altijd.
Bibberend van de kou.
Met geduw, heel gauw.
Keep pushing was weer present.
Iedereen wil de beste plek, dat is een marathon element.
Ik bedacht dat ik even iets naar voren moest.
Achter Annelies, daar kwam het gehoest.
Annelies bekeek.
Wie er achter haar zat.
Een zeehond, zo bleek.
Dus dat.
Er waren in deze wedstrijd een paar aanvallen geweest.
Maar de rondetijden verbaasde me nog het meest.
Rondjes 35 en 40 wisselde met elkaar af.
Voor mij was dit geen straf.
Ik kon lekker mee met het peloton.
En mijn teamgenootjes observeren voor zover dat kon.
En mijn teamgenootjes observeren voor zover dat kon.
Ik zag ze in het midden en vooraan.
Ik zag een eindsprint bijna al vaststaan.
Ik zag een eindsprint bijna al vaststaan.
In de laatste rondes was er 1 iemand vandoor.
Later volgde iemand in haar spoor.
Met nog 10 rondjes te gaan voelde mijn benen verassend goed.
Dat gaf mij moed.
Maar ik wist dat andere dit gevoel met mij zouden delen.
En niet al te veel met hun krachten wilden spelen.
En niet al te veel met hun krachten wilden spelen.
De meeste aanvallers hebben de finish niet solo behaald.
Ze worden namelijk vaak vlak voor de finish ingehaald.
Er waren nog vier rondjes te gaan.
Ik nog steeds achteraan.
Iemand viel op dr snuit.
Ik nog steeds achteraan.
Iemand viel op dr snuit.
En daar zag ik Rigt languit.
De snelheid werd minder.
En daardoor voelde ik geen hinder.
Ik versnelde in de bocht.
En niemand die de aansluiting zocht.
Ik had na een aantal rake klappen toch echt een gat.
Ik wist niet dat ik dat in mij had.
Estelle en Famke hielden het peloton tegen.
En zo werd mijn kans vergroot op een zege.
Niemand durfde het aan.
Om langs deze toppers (!) te gaan.
Voor mij was het een lange en zware tocht.
Waarin ik naar het antwoord op de vraag “Waarom doe ik dit’ zocht.
Nog 300 meter af te leggen.
Wist ik even niet wat ik tegen mezelf moest zeggen.
Wist ik even niet wat ik tegen mezelf moest zeggen.
Of het lukt net wel of net niet.
Maar dit is het KLOUS gebied.
Ik keek voor een laatste keer achterom.
Sommige vinden dat misschien dom.
Maar ik zag het gat dat ik had.
En pushte dat laatste energie eruit, wat ik dan nog had.
De laatste 100m was alsof ik door de politie achterna werd gezeten.
Maar mijn benen lieten dit niet meer afweten.
Toen ik over de finish kwam.
Mochten mijn armen voor het eerst de lucht in. BAM!
Ik was blij natuurlijk.
Maar besefte het ook niet gelijk.
Ik werd van alle kanten gefeliciteerd.
Door mijn hoofd ging: zijn ze niet verkeerd?
Maar ik had toch echt gewonnen.
Zo blij dat ik dit jaar weer met marathons ben begonnen.
Zo blij dat ik dit jaar weer met marathons ben begonnen.
Rigt was mij aan t vertellen hoe het was gegaan.
Ergens vroeg ik me af of ze wist wat ik had gedaan.
Ze bleef maar praten.
En had niks in de gaten.
Totdat ze mijn naam op het bord zag staan.
En twee armen om me heen zag gaan.
WAAROM ZEG JE DAT NIET ZEI RIGT NOGAL LUID.
#huhhebikechtgewonnen volgt daaruit.
De rest had mij de hele wedstrijd niet gezien.
En schrokken van mijn gooi naar de top-tien.
Zo hebben ze mij later gezegd.
Nu op naar Utrecht.
Dan mag de rest een gooi naar het #POAdium doen.
Op naar een pracht seizoen!
Nu op naar Utrecht.
Dan mag de rest een gooi naar het #POAdium doen.
Op naar een pracht seizoen!
Ik zit nu nog steeds over mijn ‘solo’ winst te dromen.
En ben toch wel gaan houden van die ‘bomen’.
Ik heb gewonnen misschien.
Maar ik ben vooral erg trots op het team!
Ff zonder grappen en pret.
Zonder jullie had ik dit niet gered.
Daarom, volgende week.
Voorzie ik iedereen van taart of cake!
Suzanne 1e
Annelies 19e
Famke 26e
Estelle 27e
En onze pechvogels, met val:
Rigt 36e
Tessa 38e
Tessa 38e
#teamPortOfAmsterdam
#teamyellowfluo
#squadgoals
#teamworkmakesthedreamwork
#keeppushing
#livingontheedge
#teamyellowfluo
#squadgoals
#teamworkmakesthedreamwork
#keeppushing
#livingontheedge
#alswegaangaanwemetznalle
#POAdium
#huhhebikechtgewonnen
#POAdium
#huhhebikechtgewonnen
Elke wedstrijd komen er nieuwe hashtags bij.
Het zijn er allerlei.
Het zijn er allerlei.
Verschillend van elkaar.
Steeds meer, maar we begonnen met een paar.
