De landelijke rijders reden al weer hun tweede marathon van het seizoen, maar voor ons begon het zaterdag pas. De eerste marathon, de eerste kans om te kijken waar je staat en of je genoeg getraind hebt van de zomer. Voor mij extra spannend omdat het ook de eerste keer was dat ik in dit team een marathon reed. Pas na een paar marathons leer je de rijdsters echt kennen.
Door Minke van Heelsum
De afgelopen week heb ik me meerdere keren afgevraagd of ik wel genoeg had gedaan en of ik de marathon wel zou kunnen uitrijden. Tijdens de voorbespreking bleek de rest van de ploeg ook gespannen te zijn. Toen we eenmaal aan het inlopen waren begon de spanning weg te trekken en kreeg ik vooral veel zin om lekker te rijden.
Dan is het moment daar en stap je op het ijs. Even het gevoel terugkrijgen, een bochtje op snelheid, rondkijken hoe de rest schaatst, verzamelen bij de start, een loze ronde en dan begint het echt. Eerst dacht ik dat ze niet zo hard gingen, in Breda gaan ze los zodra de bel klinkt en wordt er meteen heel hard gereden. Ik had dat echter nog niet gedacht en de snelheid ging omhoog, twee snelle rondes volgden. Het was onrustig in het peloton, iedereen keek om zich heen om te zien hoe de rest erbij zat en er werd geduwd en getrokken.
De eerste vijftien rondjes werd er flink doorgereden, een tijdje zag ik elke ronde langskomen op het rondebord. Toen viel het even stil, ik kon wat herstellen en voor ik het wist waren we ineens weer vijf rondes verder. Vanaf dat moment werden er steeds een paar rondes hard gereden gevolgd door een paar rondes rust. In die fase van de wedstrijd ging Rigt onderuit. Gelukkig viel ze niet hard en kon ze snel weer bij het peloton aansluiten. Af en toe probeerden er mensen weg te komen, maar ze werden toch steeds weer teruggepakt.
Al snel stonden er enkele cijfers op het bord, het aftellen naar de eindsprint was begonnen. Het werd nog onrustiger in het peloton en het viel stil. Met nog vier ronden te gaan begon de aanloop naar de eindsprint. Er werd hard gereden en iedereen probeerde een goed plekje te bemachtigen. Helaas zat ik net achter een breuk en kostte het me veel energie om weer bij het peloton te komen. Het lukte me niet meer om echt mee te sprinten en ik eindigde achteraan in het peloton. Melissa, daarentegen, reed een goede eindsprint en eindigde op een mooie vierde plek.
Wij hadden misschien niet zo’n start van het seizoen als de B-rijders, maar het was zeker goed genoeg om op door te bouwen. Met twee dames in de top tien kunnen we als ploeg tevreden zijn. Op naar volgende week!
Foto's door Ben van Trierum