Afgelopen weekend was het dan eindelijk zo ver: de Zesbanen competitie is van start gegaan. Na een lange autorit naar Den Haag zie ik dat de rest van de ploeg (Marnick, Bobbie en Casper) en de trainers (Joris en Anna) er al zijn. Bij binnenkomst valt het de rest direct op dat ik erg zenuwachtig ben. Gelukkig niet als enige, want andere nieuweling Bobbie was ook behoorlijk nerveus! Marnick en Casper lachen ons vriendelijk 'toe' en zien er een stuk relaxter uit. Zij hebben dit dan ook wél vaker gedaan!
Door Machiel Telling
Bij de bespreking vooraf krijgen Bobbie en ik dan ook een duidelijke opdracht: in het peloton zitten, niet op kop rijden en genieten van de wedstrijd. Voor de verandering besluiten we vandaag wel naar Joris te luisteren en met dit plan gaan we dan ook het ijs op.
Om kwart voor 9 is het dan eindelijk zo ver: de wedstrijd gaat van start. We starten achteraan, maar in het spoor van Bobbie en Casper schuif ik in de loze ronde al lekker naar voren. Na de loze ronde gaat het gelijk los. Overal benen en schaatsen, het is maar goed dat ik redelijk voorin zit, want ik ben echt even overdonderd. In het peloton zitten blijkt dan ook lastiger dan ik dacht. Ik merk dat ik langzaam naar achter schuif. Gelukkig hoor ik na een paar rondes de vriendelijke stem van Bobbie: "Kom er maar tussen". Na de eerste chaos kom ik er een beetje in en het gaat hierna stukken beter. De focus ligt wel volledig op in het peloton blijven en ik heb dan ook geen idee wat er voorin gebeurt.
Na een tijdje merk ik toch wel dat het zwaar wordt. De benen beginnen pijn te doen en het bewegen gaat niet meer zo soepel. Gelukkig zijn we al een eeuwigheid bezig en kan het niet zo ver meer zijn! Maar dan zie ik het rondebord en we moeten nog 40 ronden! Een eeuwigheid later durf ik weer naar het bord te kijken en staat er nog steeds 36. Gaat het dan toch niet lukken om uit te rijden?
Ik ben duidelijk niet de enige die vindt dat het hard gaat. Om me heen zie ik meerdere jongens met handen op hun knieën schaatsen en aan de rand van de baan zie ik dat er behoorlijk wat jongens het op moeten geven. Jammer genoeg is eentje daarvan Marnick. Hij heeft toch nog last van dezelfde knie als vorig jaar en is dus verstandig op tijd gestopt!
Op het moment dat het echt heel zwaar wordt, komt iedereen ineens overeind. Dit blijkt het begin van een rondje of 5 rustiger rijden. Van de toeschouwers hoor ik achteraf dat dit het moment is waarop er een kopgroep van 12 man rond is gegaan, maar in de drukte heb ik hier zelf niets van meegekregen.
Dit was precies de rust die ik nodig had en hierna ben ik er van overtuigd dat uitrijden moet lukken! Met nog 16 ronden op het bord komt Bobbie weer langs. Hij komt met een goede vraag: "Wanneer moeten wij eigenlijk afsprinten?" Zelf was ik daar nog niet mee bezig, maar dit is inderdaad wel handig om te weten. Bobbie waaiert uit in de bocht en vraagt het aan Joris. De volgende ronde horen we het antwoord: "ELLUFF". Maar dat betekent dat het nog maar 4 ronden is!
Direct komen de woorden van Marnick in me op: "Ga maar gewoon hard rijden een paar rondes voor het eind, je kan toch niet sprinten". Het blijken wijze woorden, want als ik hard ga rijden op 3 rondes voor het einde en ik kijk achterom zijn we ineens nog maar met 5. Van deze 5 eindig ik weliswaar als laatste, maar ik weet nog precies voor het peloton te finishen! En dat betekent dat ik 17e ben geworden!
Achter me sprinten Casper en Bobbie naar een 23e resp. 30e plek. Al die zenuwen vooraf waren dus eigenlijk helemaal niet nodig!
Foto's door Ben van Trierum