Het is zondag 14 februari, ook wel de dag van de liefde. Je zou denken dat ook schaatsers op zulke dagen lekker uit eten gaan met hun geliefden. Maar nee, de echte bikkels strijden vandaag om het hoogst haalbare in het welbekende 6-banenklassement.
Door Anna Lof
Het is zondag 14 februari, ook wel de dag van de liefde. Je zou denken dat ook schaatsers op zulke dagen lekker uit eten gaan met hun geliefden. Maar nee, de echte bikkels strijden vandaag om het hoogst haalbare in het welbekende 6-banenklassement. De finale staat op het programma en zo te voelen brengt dat heel wat spanning met zich mee. Niet zo gek ook, want er is nog ontzettend veel mogelijk in het klassement! Al bij de voorbespreking is het hectisch en ongestructureerd, want om eerlijk te zijn weet ik nog steeds niet wat ons plan voor deze wedstrijd nou precies was (al zegt dat in dit geval misschien meer over mijzelf).
20.15 uur; alle dames staan aan de start en de scheidsrechter vraagt of iedereen haar transponder om heeft. ‘Natuurlijk’, denkt iedereen, maar nee Maaike is het in alle hectiek en spanning vergeten. Gelukkig is daar de goed gehumeurde scheidsrechter. Maaike haalt snel haar transponder en de wedstrijd kan beginnen. Een bewogen wedstrijd waarin niemand echt haar plekje kan vinden. En toch kwam daar Heidi met een aanval, hij was fel en goedgeplaatst, maar in een finalewedstrijd krijgt niemand cadeautjes en dus wordt Heidi samen met haar medevluchters opgesnoept door het gretige peloton. Onderweg wordt er af en toe wat aangevallen, af en toe wat geroepen en is de spanning nog steeds enorm voelbaar. Ik denk dat zelfs het publiek er ondertussen de zenuwen van krijgt.
Anneleen, Melissa en Annelies doen onderweg verschillende pogingen om weg te komen uit het peloton, maar helaas ook deze keren zijn de ontsnappingen van korte duur. Daar moet verandering in komen denkt Maaike zo’n 8 ronden voor het einde. Een voorbedachte ontsnapping kan ik mij herinneren uit de ploegbespreking vooraf. (Heb ik er dus toch nog iéts van meegekregen.) Maaike is fel en pakt een behoorlijke voorsprong. Ze ziet voor zich een groen pak en heeft de lust om daar volle bak heen te rijden, enkel denkt iemand uit het peloton daar anders over. Die ziet namelijk dat Maaike wel erg hard doorrijdt en zet een soort van pré eindsprint in. Het gat met Maaike wordt zo’n twee ronden voor het eind hard gedicht en daarmee begint de tweede helft van de finale. Op 400 meter voor de streep wordt de sprint flink aangetrokken, echter valt zij op 250 meter voor de finish behoorlijk stil en komen we daar ook het al eerder weggereden groene pak tegen. Beau Wagemaker, mijn voornaamste concurrente in het klassement, kiest ervoor om buiten beide dames om te rijden en daarmee besluit ik om binnendoor te gaan. Dit was nog behoorlijk lastig, maar met een soort slalom tussen twee meiden door weet ik als eerste de laatste bocht in te gaan en op de laatste 100 meter kan ik hem dan ook lekker doortrekken. Winst in de laatste zesbanenwedstrijd en daarmee ook winst in het klassement!
Heidi gaf al aan behoorlijk vermoeid te zijn, maar weet in de eindsprint toch nog naar een mooie vijfde plek te sprinten. Melissa, Anneleen, Annelies en Maaike finishen keurig in de middenmoot.